Prawa pacjenta to fundamentalny element współczesnego systemu ochrony zdrowia, mający na celu zapewnienie każdemu dostępu do godnej, bezpiecznej i świadomej opieki medycznej. W obliczu rozwijającej się medycyny oraz rosnącej świadomości społecznej na temat zdrowia, zrozumienie praw przysługujących pacjentom staje się kluczowe zarówno dla chorych, jak i personelu medycznego. Prawa te, ujęte w przepisach prawa krajowego i międzynarodowego, chronią pacjentów przed nadużyciami, gwarantują im poszanowanie autonomii i godności, a także umożliwiają aktywne uczestnictwo w procesie leczenia. W artykule przyjrzymy się najważniejszym aspektom praw pacjenta, ich praktycznemu znaczeniu oraz obowiązkom instytucji medycznych, które mają za zadanie je respektować.
Prawo pacjenta do informacji o swoim stanie zdrowia.
Prawo pacjenta do informacji jest jednym z fundamentalnych praw, które zapewnia transparentność w relacji pacjent-lekarz. Pacjent ma prawo do pełnej informacji o swoim stanie zdrowia, co obejmuje diagnozę, dostępne metody leczenia i diagnostyki oraz przewidywane skutki ich zastosowania lub zaniechania. Kluczowe jest to, że ta informacja musi być przekazywana w sposób przystępny, zrozumiały dla pacjenta, co pozwala mu podejmować świadome decyzje dotyczące swojego zdrowia. Prawo to rozciąga się również na osoby małoletnie, które ukończyły 16 lat, oraz ich ustawowych przedstawicieli.
Pacjent ma również możliwość wyrażenia zgody na udostępnienie tych informacji innym osobom, co wzmacnia jego kontrolę nad prywatnością i kręgiem osób uprawnionych do wiedzy o jego stanie zdrowia. Z drugiej strony, pacjent może zażądać, aby lekarz nie informował go o szczegółach medycznych, jeśli tego sobie życzy. To daje pacjentowi pewien poziom autonomii w zarządzaniu informacjami na temat swojego zdrowia.
Prawo do informacji o odstąpieniu od leczenia.
Jeśli lekarz zdecyduje o odstąpieniu od dalszego leczenia pacjenta, pacjent ma prawo do wcześniejszej informacji na ten temat. Co więcej, lekarz ma obowiązek wskazać inną placówkę lub specjalistę, u którego pacjent może kontynuować leczenie. Jest to ważne zabezpieczenie przed nagłym przerwaniem opieki medycznej, które mogłoby zaszkodzić zdrowiu pacjenta.
Prawo do informacji o prawach pacjenta.
Każdy pacjent ma prawo do informacji o swoich prawach, które są określone w ustawie oraz innych przepisach prawnych. Placówki medyczne są zobowiązane do udostępnienia tych informacji w formie pisemnej, w miejscach ogólnodostępnych, co ma na celu zapewnienie łatwego dostępu do wiedzy na temat przysługujących pacjentom uprawnień. Wyjątek stanowią indywidualne praktyki lekarskie i pielęgniarskie, które wykonują swoje usługi wyłącznie w miejscu wezwania – w takich przypadkach nie ma obowiązku publicznego wywieszania tych informacji.
Prawo do informacji o rodzaju i zakresie świadczeń zdrowotnych.
Pacjent ma prawo wiedzieć, jakie usługi zdrowotne oferuje dany podmiot medyczny, w tym informacje o programach profilaktycznych finansowanych z funduszy publicznych. Ma to na celu ułatwienie dostępu do niezbędnych świadczeń oraz umożliwienie pacjentowi korzystania z oferowanych możliwości leczenia i zapobiegania chorobom.
Dodatkowo pacjenci ze szczególnymi potrzebami, zgodnie z ustawą o zapewnianiu dostępności, mają prawo do uzyskania informacji w sposób zrozumiały dla nich, w tym z użyciem środków wspierających komunikację, takich jak język migowy. W przypadku implantacji wyrobu medycznego, pacjent ma prawo otrzymać szczegółową informację w języku polskim wraz z kartą implantu, co zapewnia łatwy dostęp do ważnych danych o implancie.
Prawo do zgłaszania działań niepożądanych produktów leczniczych.
Ten artykuł gwarantuje pacjentom prawo do zgłaszania działań niepożądanych, jakie mogą wystąpić po zastosowaniu produktu leczniczego. Pacjent, jego przedstawiciel ustawowy lub opiekun faktyczny ma możliwość zgłoszenia tego typu działań do kilku podmiotów, takich jak:
- osoby wykonujące zawód medyczny (lekarze, pielęgniarki),
- Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
- podmiot odpowiedzialny za wprowadzenie produktu leczniczego do obrotu.
Zgłaszanie działań niepożądanych odbywa się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne.
Celem tego prawa jest zapewnienie pacjentom bezpiecznego stosowania leków oraz monitorowanie ich działania w praktyce, co przyczynia się do poprawy nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii. Dzięki zgłoszeniom działania niepożądane mogą być analizowane, co pozwala wprowadzać korekty, takie jak zmiana dawkowania, ostrzeżenia o ryzykach, a w skrajnych przypadkach nawet wycofanie niebezpiecznego produktu z rynku.
Prawo pacjenta do tajemnicy informacji z nim związanych.
Pacjent ma prawo do tego, aby informacje z nim związane, które zostały uzyskane w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, były zachowane w tajemnicy przez osoby wykonujące zawód medyczny.
Osoby wykonujące zawód medyczny są zobowiązane do przestrzegania tajemnicy dotyczącej pacjenta, szczególnie w odniesieniu do jego stanu zdrowia. To obowiązek kluczowy dla zachowania zaufania w relacji pacjent-personel medyczny.
Od zasady zachowania tajemnicy istnieją wyjątki:
- Przepisy odrębnych ustaw: Przepisy prawa mogą wymagać ujawnienia pewnych informacji (np. w przypadku zgłaszania zakaźnych chorób).
- Niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia: Jeśli ujawnienie tajemnicy jest konieczne, aby zapobiec zagrożeniu życia lub zdrowia pacjenta lub innych osób.
- Zgoda pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego: Jeśli pacjent lub jego przedstawiciel wyrazi zgodę na ujawnienie informacji.
- Przekazanie informacji innym osobom wykonującym zawód medyczny: Informacje mogą być przekazywane innym pracownikom medycznym, którzy są zaangażowani w opiekę nad pacjentem.
Ujawnienie tajemnicy w ramach wymienionych wyjątków powinno być ograniczone do niezbędnego zakresu. W przypadku zgody pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego, można określić zakres ujawnienia.
Tajemnica medyczna obowiązuje również po śmierci pacjenta, z wyjątkiem sytuacji, gdy osoba bliska wyrazi zgodę na ujawnienie tajemnicy. Osoba bliska może również określić zakres ujawnienia.
Jeżeli ujawnieniu tajemnicy sprzeciwia się inna osoba bliska lub sprzeciwił się temu pacjent za życia, sprzeciw ten należy dołączyć do dokumentacji medycznej pacjenta.
Przed złożeniem sprzeciwu pacjent ma prawo do informacji o skutkach złożenia sprzeciwu.
W przypadku sporu między osobami bliskimi dotyczącego ujawnienia tajemnicy lub zakresu jej ujawnienia, decyzję podejmuje sąd w postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby bliskiej lub osoby wykonującej zawód medyczny. Sąd może również rozstrzygnąć wątpliwości co do statusu osoby występującej o ujawnienie tajemnicy.
Jeżeli pacjent za życia sprzeciwił się ujawnieniu tajemnicy, sąd może wyrazić zgodę na jej ujawnienie w celu dochodzenia odszkodowania lub ochrony życia i zdrowia osoby bliskiej, określając zakres ujawnienia.
Przy rozpatrywaniu wniosków sąd bada:
- Interes uczestników postępowania.
- Rzeczywistą więź osoby bliskiej z pacjentem.
- Wolę zmarłego pacjenta.
- Okoliczności wyrażenia sprzeciwu
Prawo pacjenta do wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych.
Przepisy dotyczące wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych lub odmowy zgody stosuje się, o ile odrębne ustawy nie stanowią inaczej.
Pacjent ma prawo wyrazić zgodę na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub odmówić zgody, po uzyskaniu pełnych informacji zgodnie z art. 9. ustawy o prawach pacjenta.
Pacjent, w tym małoletni, który ukończył 16 lat, ma prawo do wyrażenia zgody na przeprowadzenie badań lub udzielenie innych świadczeń zdrowotnych.
Przedstawiciel ustawowy pacjenta małoletniego, całkowicie ubezwłasnowolnionego lub niezdolnego do świadomego wyrażenia zgody, ma prawo do wyrażenia zgody w jego imieniu. W przypadku braku przedstawiciela ustawowego, opiekun faktyczny może wyrazić zgodę w odniesieniu do badań.
Pacjent małoletni, który ukończył 16 lat, osoba ubezwłasnowolniona, lub pacjent chory psychicznie lub upośledzony umysłowo, ale mający dostateczne rozeznanie, ma prawo sprzeciwić się udzieleniu świadczenia zdrowotnego, mimo zgody przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego. W takim przypadku wymagana jest zgoda sądu opiekuńczego.
Zgoda lub sprzeciw mogą być wyrażone ustnie lub przez zachowanie, które jednoznacznie wskazuje wolę pacjenta co do poddania się lub odmowy świadczeń zdrowotnych.
W przypadku zabiegu operacyjnego lub zastosowania metody leczenia czy diagnostyki stwarzających podwyższone ryzyko dla pacjenta, zgoda musi być wyrażona w formie pisemnej. Zgoda oraz sprzeciw stosują się do zasad określonych w art. 17 ust. 2 i 3. 1a. Zgoda na zabieg operacyjny lub zastosowanie metody stwarzającej podwyższone ryzyko, wyrażona za pośrednictwem Internetowego Konta Pacjenta lub przy użyciu podpisu osobistego, również musi być dokumentowa.
Przed wyrażeniem zgody pacjent ma prawo do uzyskania informacji zgodnie z art. 9 ust. 2.
Przepisy art. 17 ust. 2–4 stosują się odpowiednio.
Zasady przeprowadzenia badań lub udzielenia innych świadczeń zdrowotnych mimo braku zgody lub w przypadku zgłoszenia sprzeciwu, określają odpowiednio przepisy:
- art. 33 i art. 34 ust. 6 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty,
- art. 57 ustawy o zawodzie ratownika medycznego oraz samorządzie ratowników medycznych,
- art. 12a ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej,
- art. 23 i art. 24 ustawy o medycynie laboratoryjnej.
Prawo do poszanowania intymności i godności pacjenta
Pacjent ma prawo do poszanowania swojej intymności i godności, szczególnie podczas udzielania świadczeń zdrowotnych.
Prawo do poszanowania godności obejmuje również prawo do umierania w spokoju i godności.
Pacjent ma prawo do leczenia bólu.
Podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych jest zobowiązany do podejmowania działań mających na celu:
- określenie stopnia natężenia bólu,
- leczenie bólu,
- monitorowanie skuteczności leczenia bólu.
Na życzenie pacjenta, przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych, może być obecna osoba bliska.
Osoba wykonująca zawód medyczny może odmówić obecności osoby bliskiej przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia zagrożenia epidemiologicznego lub z uwagi na bezpieczeństwo zdrowotne pacjenta. Odmowa musi być odnotowana w dokumentacji medycznej.
Aby realizować prawo do poszanowania intymności i godności pacjenta, osoba wykonująca zawód medyczny musi postępować w sposób zapewniający te prawa.
Osoby wykonujące zawód medyczny, inne niż udzielające bezpośrednio świadczeń zdrowotnych, mogą uczestniczyć w udzielaniu świadczeń tylko wtedy, gdy jest to niezbędne z uwagi na rodzaj świadczenia lub wykonywanie czynności kontrolnych na podstawie przepisów o działalności leczniczej. Uczestnictwo i obecność innych osób wymaga zgody pacjenta, a w przypadku pacjenta małoletniego, całkowicie ubezwłasnowolnionego lub niezdolnego do świadomego wyrażenia zgody, także zgody jego przedstawiciela ustawowego i osoby wykonującej zawód medyczny, udzielającej świadczenia zdrowotnego.
Do osób wykonujących zawód medyczny w tym kontekście stosuje się odpowiednio przepisy art. 13 i 14 dotyczące tajemnicy informacji z pacjentem związanych.
Prawo pacjenta do dokumentacji medycznej.
Pacjent ma prawo dostępu do dokumentacji medycznej dotyczącej jego stanu zdrowia oraz udzielonych mu świadczeń zdrowotnych.
Dane zawarte w dokumentacji medycznej podlegają ochronie zgodnie z niniejszą ustawą oraz innymi przepisami.
W celu realizacji prawa, o którym mowa w art. 23 ust. 1, podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych jest zobowiązany prowadzić, przechowywać i udostępniać dokumentację medyczną zgodnie z wymaganiami niniejszego rozdziału oraz ustawą z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia. Podmiot ten ma również obowiązek zapewnienia ochrony danych zawartych w dokumentacji medycznej.
Do przetwarzania danych zawartych w dokumentacji medycznej w celu ochrony zdrowia, udzielania oraz zarządzania świadczeniami zdrowotnymi, utrzymania systemu teleinformatycznego, w którym przetwarzana jest dokumentacja medyczna, i zapewnienia bezpieczeństwa tego systemu, uprawnione są:
- osoby wykonujące zawód medyczny;
- inne osoby wykonujące czynności pomocnicze przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych oraz związane z utrzymaniem systemu teleinformatycznego, w którym przetwarzana jest dokumentacja medyczna, na podstawie upoważnienia administratora danych.
Osoby, o których mowa w ust. 2 pkt 2, są zobowiązane do zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem uzyskanych podczas wykonywania swoich zadań. Obowiązek ten trwa również po śmierci pacjenta.
Jeśli podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych zawarł umowę o powierzeniu przetwarzania danych osobowych, zgodnie z art. 28 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych, realizacja tej umowy nie może zakłócać udzielania świadczeń zdrowotnych, w szczególności w zakresie zapewnienia, bez zbędnej zwłoki, dostępu do danych zawartych w dokumentacji medycznej.
Podmiot, któremu powierzono przetwarzanie danych osobowych, jest zobowiązany do zachowania tajemnicy informacji związanych z pacjentem uzyskanych w związku z realizacją umowy o powierzeniu przetwarzania danych. Obowiązek ten trwa również po śmierci pacjenta.
W przypadku zaprzestania przetwarzania danych osobowych przez podmiot, któremu powierzono przetwarzanie, w szczególności w przypadku jego likwidacji, jest on zobowiązany do przekazania danych osobowych podmiotowi, który powierzył mu przetwarzanie danych.
Dokumentacja medyczna zawiera co najmniej:
- oznaczenie pacjenta umożliwiające ustalenie jego tożsamości: a) nazwisko i imię (imiona), b) datę urodzenia, c) oznaczenie płci, d) adres miejsca zamieszkania, e) numer PESEL, jeżeli został nadany; w przypadku noworodka – numer PESEL matki; w przypadku osób bez numeru PESEL – rodzaj i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość, f) w przypadku osoby małoletniej, całkowicie ubezwłasnowolnionej lub niezdolnej do świadomego wyrażenia zgody – nazwisko i imię (imiona) przedstawiciela ustawowego oraz adres jego miejsca zamieszkania;
- oznaczenie podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych wraz z wskazaniem komórki organizacyjnej, w której udzielono świadczeń zdrowotnych;
- opis stanu zdrowia pacjenta lub udzielonych mu świadczeń zdrowotnych;
- datę sporządzenia dokumentacji.
W dokumentacji medycznej zamieszcza się również informację o wydaniu opinii albo orzeczenia, o których mowa w art. 31 ust. 1. 2a. Dokumentacja medyczna może zawierać informację o kwocie środków publicznych należnych podmiotowi udzielającemu świadczeń opieki zdrowotnej za udzielone świadczenia pacjentowi.
Przepisy dotyczące dokumentacji medycznej nie stosują się do danych dotyczących treści zgłoszeń alarmowych, w tym nagrań rozmów telefonicznych, o których mowa w art. 24b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.
Podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację medyczną pacjentowi, jego przedstawicielowi ustawowemu lub osobie upoważnionej przez pacjenta.
Po śmierci pacjenta dokumentacja medyczna jest udostępniana osobie upoważnionej przez pacjenta za życia lub osobie, która w chwili zgonu pacjenta była jego przedstawicielem ustawowym. Dokumentacja medyczna może być również udostępniana osobie bliskiej, chyba że sprzeciwi się temu inna osoba bliska lub sam pacjent za życia, z uwzględnieniem ust. 2a i 2b. 2a. W przypadku sporu między osobami bliskimi o udostępnienie dokumentacji medycznej, zgodę na jej udostępnienie wyraża sąd w postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby bliskiej lub osoby wykonującej zawód medyczny. Osoba wykonująca zawód medyczny może wystąpić z wnioskiem do sądu również w przypadku uzasadnionych wątpliwości co do tego, czy osoba występująca o udostępnienie dokumentacji lub sprzeciwiająca się jej udostępnieniu jest osobą bliską. Jeżeli pacjent za życia sprzeciwił się udostępnieniu dokumentacji medycznej, sąd może wyrazić zgodę na udostępnienie dokumentacji i określić zakres jej udostępnienia, jeśli jest to niezbędne:
- w celu dochodzenia odszkodowania lub zadośćuczynienia za śmierć pacjenta,
- dla ochrony życia lub zdrowia osoby bliskiej. W przypadku wniosku do sądu, sąd bada:
- interes uczestników postępowania,
- rzeczywistą więź osoby bliskiej ze zmarłym pacjentem,
- wolę zmarłego pacjenta, okoliczności wyrażenia sprzeciwu.
Dokumentacja medyczna może być również udostępniana:
- podmiotom udzielającym świadczeń zdrowotnych, jeżeli dokumentacja ta jest niezbędna do zapewnienia ciągłości świadczeń zdrowotnych,
- organom władzy publicznej, w tym Rzecznikowi Praw Pacjenta, Narodowemu Funduszowi Zdrowia, organom samorządu zawodów medycznych oraz konsultantom w ochronie zdrowia, a także Rzecznikowi Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego, w zakresie niezbędnym do wykonywania przez te podmioty ich zadań, w szczególności nadzoru i kontroli,
- podmiotom, o których mowa w art. 119 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia kontroli na zlecenie ministra właściwego do spraw zdrowia,
- upoważnionym przez podmiot, o którym mowa w art. 121 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, osobom wykonującym zawód medyczny, w zakresie niezbędnym do sprawowania nadzoru nad podmiotem leczniczym niebędącym przedsiębiorcą,
- Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji, w zakresie niezbędnym do wykonywania przez nią zadań określonych w art. 31n ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
- Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia, w zakresie niezbędnym do realizacji zadań określonych w art. 6 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia,
- jednostkom uprawnionym na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia postępowań wyjaśniających,
- w innych przypadkach przewidzianych przepisami prawa.
Dokumentacja medyczna jest udostępniana na wniosek pacjenta, jego przedstawiciela ustawowego lub osoby przez niego upoważnionej, w formie:
- wglądu do dokumentacji medycznej w siedzibie podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych,
- odpisu lub kopii dokumentacji medycznej.
Pacjent, jego przedstawiciel ustawowy lub osoba przez niego upoważniona, może wystąpić z wnioskiem o wydanie odpisu lub kopii dokumentacji medycznej:
- w formie pisemnej,
- w formie elektronicznej, jeżeli podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych prowadzi elektroniczną dokumentację medyczną.
Dokumentacja medyczna udostępniana jest nieodpłatnie w zakresie wglądu do dokumentacji medycznej oraz za odpłatnością w zakresie wydania odpisu lub kopii dokumentacji medycznej, zgodnie z przepisami o ochronie danych osobowych.
Koszt wydania odpisu lub kopii dokumentacji medycznej nie może być wyższy niż rzeczywisty koszt jej wykonania.
Dochodzenie odszkodowań
Dochodzenie odszkodowań to proces prawny mający na celu uzyskanie rekompensaty za poniesione szkody.
Prawo pacjenta do zgłoszenia sprzeciwu wobec opinii albo orzeczenia lekarza.
Pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy mają prawo wnieść sprzeciw wobec opinii albo orzeczenia lekarza, jeżeli mają one wpływ na prawa lub obowiązki pacjenta wynikające z przepisów prawa.
Sprzeciw wnosi się do Komisji Lekarskiej działającej przy Rzeczniku Praw Pacjenta, za pośrednictwem Rzecznika Praw Pacjenta, w terminie 30 dni od dnia wydania opinii albo orzeczenia przez lekarza.
Sprzeciw wymaga uzasadnienia, w tym wskazania przepisu prawa, z którego wynikają prawa lub obowiązki pacjenta.
Jeśli sprzeciw nie spełnia wymagań określonych w ustawie, zostaje zwrócony osobie, która go wniosła.
Komisja Lekarska na podstawie dokumentacji medycznej oraz, jeśli to konieczne, po przeprowadzeniu badania pacjenta, wydaje orzeczenie niezwłocznie, nie później niż w terminie 30 dni od dnia wniesienia sprzeciwu.
Komisja Lekarska wydaje orzeczenie większością głosów, w obecności pełnego składu komisji.
Od rozstrzygnięcia Komisji Lekarskiej nie przysługuje odwołanie.
Do postępowania przed Komisją Lekarską nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.
W skład Komisji Lekarskiej wchodzi trzech lekarzy powołanych przez Rzecznika Praw Pacjenta z listy lekarzy, którzy mogą być członkami komisji. Wśród nich dwóch powinno być lekarzami tej samej specjalności, co lekarz, który wydał opinię albo orzeczenie.
Konsultanci krajowi, w porozumieniu z właściwymi konsultantami wojewódzkimi, opracowują raz w roku listę lekarzy w danej dziedzinie medycyny, którzy mogą być członkami Komisji Lekarskiej. Lista zawiera imiona i nazwiska lekarzy, numery telefonów, adresy korespondencyjne oraz adresy poczty elektronicznej, jeżeli są dostępne. 2a. Wpisanie lekarza na listę wymaga jego uprzedniej pisemnej zgody.
Lekarz może odmówić udziału w Komisji Lekarskiej z ważnych powodów. Uporczywe uchylanie się od udziału w komisji powoduje skreślenie z listy.
Członkom Komisji Lekarskiej przysługuje wynagrodzenie ustalone przez Rzecznika Praw Pacjenta.
Członkom Komisji Lekarskiej przysługuje zwolnienie od pracy w dniu jej posiedzenia, bez zachowania prawa do wynagrodzenia.
Koszty działania Komisji Lekarskiej są finansowane z budżetu państwa, z części będącej w dyspozycji Rzecznika Praw Pacjenta.
Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej, określi, w drodze rozporządzenia, sposób działania Komisji Lekarskiej, uwzględniając efektywność realizacji praw pacjenta.
Prawo pacjenta do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego.
Pacjent w podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne ma prawo do kontaktu osobistego, telefonicznego lub korespondencyjnego z innymi osobami.
Pacjent ma również prawo do odmowy kontaktu.
Pacjent ma prawo do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej.
Dodatkowa opieka pielęgnacyjna, o której mowa w to opieka, która nie polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, w tym także opieka sprawowana nad pacjentem małoletnim lub posiadającym orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności oraz nad pacjentką w warunkach ciąży, porodu i połogu.
Dodatkowa opieka pielęgnacyjna sprawowana nad pacjentem małoletnim lub posiadającym orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności obejmuje również prawo do pobytu z nim przedstawiciela ustawowego albo opiekuna faktycznego.
Pacjent ponosi koszty realizacji praw, o których mowa w art. 33 ust. 1 i art. 34 ust. 1 o prawach pacjenta, jeżeli realizacja tych praw skutkuje kosztami poniesionymi przez podmiot leczniczy wykonujący działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne.
Wysokość opłaty rekompensującej koszty, o których mowa w ust. 1, ustala kierownik podmiotu leczniczego, uwzględniając rzeczywiste koszty realizacji tych praw.
Informacja o wysokości opłaty oraz sposobie jej ustalenia, a także o uprawnieniach wynikających z ustawy jest jawna i udostępniana w lokalu zakładu leczniczego.
Błąd medyczny
Potrzebujesz pomocy prawnej w zakresie błędu w sztuce lekarskiej? Zapraszamy do skorzystania naszych usług prawnych.
Prawo pacjenta do opieki duszpasterskiej.
Pacjent przebywający w podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne ma prawo do opieki duszpasterskiej.
W przypadku pogorszenia się stanu zdrowia lub zagrożenia życia, podmiot leczniczy, o którym mowa w art. 33 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta, jest zobowiązany umożliwić pacjentowi kontakt z duchownym jego wyznania.
Podmiot leczniczy ponosi koszty realizacji praw pacjenta, o których mowa w art. 36 i 37 ustawy o prawach pacjenta, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.
Prawo pacjenta do przechowywania rzeczy wartościowych w depozycie.
Pacjent przebywający w podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne ma prawo do przechowywania rzeczy wartościowych w depozycie. Koszty realizacji tego prawa ponosi podmiot leczniczy, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.
Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
- zakres spisu przedmiotów oddawanych do depozytu,
- sposób zabezpieczenia przedmiotów oddanych do depozytu,
- sposób i warunki prowadzenia i przechowywania księgi depozytów,
Artykuły blogowe
Odszkodowanie a zadośćuczynienie
Czym jest odszkodowanie? Odszkodowanie stanowi kluczowy element systemu prawnego, mający…
Teraupetyczny błąd medyczny
Błędy terapeutyczne stanowią jedno z najpoważniejszych wyzwań w dziedzinie służby…
Diagnostyczny błąd medyczny
Analiza medycznego błędu diagnostycznego i jego konsekwencji. Diagnostyka medyczna jest…
Nasze specjalizacje
Błąd medyczny
Nasze wieloletnie doświadczenie w zakresie prawa medycznego pozwala na skuteczne dochodzenie odszkodowania jak zadośćuczynienia za błąd w sztuce lekarza. Jeżeli szukasz skutecznej i profesjonalnej pomocy prawnej skontaktuj się z pracownikiem Kancelarii i umów się na poradę konsultacyjną.
Wypadek przy pracy
Uległeś wypadkowi podczas wykonywania pracy? Nasza Kancelaria skutecznie dochodzi roszczeń związanych z wypadkiem przy pracy. Zapraszamy do kontaktu.
Odszkodowani z OC
Skuteczne dochodzenie roszczeń dla ofiar wypadków komunikacyjnych - kierowcy, pasażerowie, piesi. Rodzin, które na skutek wypadku komunikacyjnego straciły osobę bliską. Jeżeli uzyskałeś niskie odszkodowanie, lub odmówiono Ci wypłaty odszkodowania - skontaktuj się z nami.